TERAPIA  INTEGRACJI SENSORYCZNEJ

Terapia Integracji Sensorycznej (SI) ma postać "naukowej zabawy", która odbywa się w specjalnie przystosowanym pomieszczeniu/sali, wyposażonej w specjalistyczny sprzęt stymulujący układ nerwowy.

Poprzez ćwiczenia z wykwalifikowanym terapeutą kształtuje się, oraz poprawia połączenia synaptyczne w ośrodkowym układzie nerwowym, co wpływa na właściwe przetwarzanie informacji sensorycznych (zmysłowych), a w konsekwencji poprawia funkcjonowanie dziecka.

Zmysły podstawowe dla integracji sensorycznej (dotyk, równowaga oraz czucie ciała) mają zasadnicze znaczenie w naszym codziennym funkcjonowaniu.

Ich dobre zintegrowanie jest podstawą optymalnego rozwoju i działania pozostałych wszystkich wyższych zmysłów i umiejętności.

 Należą do nich na przykład:

• wzrok
• słuch
• mowa
• umiejętność chodzenia
• zdolność wykonywania precyzyjnych czynności, jak malowanie, pisanie.

Jeśli doświadczenia dziecka w odbiorze i przetwarzaniu bodźców płynących ze zmysłów podstawowych są złe lub niepełne, to nie jest ono w stanie nauczyć się złożonych czynności, takich jak czytanie lub pisanie. Opanowanie ich sprawia mu ogromne trudności.

Dzięki terapii Integracji Sensorycznej jesteśmy w stanie przywrócić prawidłowe funkcjonowanie twojego dziecka.

 

Dla kogo zaleca się SI ?

 

Terapia Integracji Sensorycznej skierowana jest do dzieci:

• mające problem z koordynacją ruchową
• problem z trudnościami w uczeniu się
• słabo czytają i brzydko piszą
• problemem z koncentracją uwagi
• wykazują wzmożoną aktywność ruchową
• mają opóźniony rozwoju mowy
• trudności z uczeniem się nowych umiejętności ruchowych
• kłopoty z nabywaniem umiejętności samoobsługowych
• zbyt dużą lub małą wrażliwość na określone smaki, zapachy, dźwięki, bodźce dotykowe, wzrokowe i ruch
• niską samoocenę
• trudności w kontaktach z rówieśnikami

 

Jako terapię wspomagającą SI można wykorzystać w pracy z dziećmi:

• upośledzonymi umysłowo
• z zespołem Downa
• autystycznymi
• niedowidzącymi
• z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD)
• z niemowlętami z grupy ryzyka

 

Jak wygląda diagnoza SI?

 

Diagnoza zajmuje zwykle 2-3 spotkania, w zależności od aktywności i nastroju dziecka. Polega ona na wywiadzie z rodzicami na temat przebiegu ciąży, rozwoju dziecka, przeprowadzeniu przez wykwalifikowanego terapeutę SI obserwacji klinicznej oraz testów Kalifornijsko-Południowych, opracowanych przez A. J. Ayres. Pierwsze spotkanie polega na rozmowie z rodzicami dotyczącej przebiegu ciąży i porodu oraz jak i w poszczególnych etapach przebiegał rozwój dziecka. Następnie obserwuje się dziecko w jego spontanicznej aktywności oraz w sytuacjach zadaniowych oraz na przeprowadzeniu testów kalifornijskich, które pozwalają ocenić poziom integracji zmysłów. Ostatnie spotkanie dotyczy omówienia wyników badań oraz zaleceń do terapii dziecka.

Na diagnozę składają się:

1. Wywiad z rodzicami - dotyczy przebiegu ciąży i porodu oraz rozwoju dziecka w okresie niemowlęcym, przebytych chorób oraz informacji i opinii innych specjalistów.
2. Kwestionariusze - rodzice wypełniają szczegółowo kwestionariusze dotyczące funkcjonowania dziecka w życiu codziennym. Pamiętajmy, że to rodzic najlepiej zna swoje dziecko i jest jego najlepszym obserwatorem.
3. Próby kliniczne - dziecko jest obserwowane w swojej spontanicznej aktywności oraz w sytuacjach zadaniowych, gdzie ma do wykonania określone zadania lub ćwiczenia, które diagnozują i sprawdzają jakość napięcia mięśniowego, mechanizmy równoważne, pracę oczu, koordynację ruchową i symptomy przetrwałych odruchów tonicznych.
4. Testy kalifornijskie - maja na celu określenie profilu dojrzałości zmysłów i ich integracji. Składają się z kilku części badających takie funkcje jak: zdolność planowania czynności ruchowej (praksje), umiejętność lokalizacji bodźca dotykowego, płynność i koordynację ruchu, zdolność do utrzymania równowagi, czucie ciała i pracę ręki. Większość testów przeznaczona jest dla dzieci powyżej 4 roku życia. Dzieci młodsze i te którym nie można zastosować testów (np. z upośledzeniem umysłowym, autystyczne, lub nie współpracujące z innych powodów) badane są wybranymi próbami z obserwacji klinicznej i dodatkowymi testami sprawnościowymi.
5. Podsumowanie diagnozy - to omówienie wyników poszczególnych testów i badań oraz zaleceń wystosowanych przez wykwalifikowanego terapeutę. Rodzice otrzymują wyniki diagnozy oraz program terapii w formie pisemnej. Profesjonalna diagnoza powinna zawierać wszystkie wyżej opisane elementy oraz szczegółowe wyniki po to aby inny terapeuta mógł z niej korzystać i żeby w przyszłości istniała możliwość porównania wyników dziecka co umożliwia określenie postępów dziecka i pozwala rodzicom na swobodny wybór terapeuty.